பாம்பே ஜெயஸ்ரீயை
தினசரி கேட்க முடிவதில்லை
வாகாய் வந்து மடியில் உட்கார்ந்தாலும்
வண்ணத்துப்பூச்சி பிடிக்கத் தோன்றுவதில்லை
மார்கழிக் குளிரில் வாசலில் பூசணிப்பூ வைக்க
விடியல் விழிப்பு வருவதேயில்லை
வாசலில் கோலம் போட 30 வருடமாய் முயன்றும்
கோலப்பொடி விரலிடுக்குவிட்டு
கம்பியாய் விழுந்ததே இல்லை
தங்கப்பூணிட்டட பெரிய உருத்திராட்ச மாலை
அணியும் ஆசை விடவே இல்லை
இன்னும் ஜேஸுதாசுக்கு கச்சேரியின் போது
கவுரி வீசவும் கச்சேரி முடிந்ததும்
ஏலம் மிளகிட்டு சுடச்சுடப் பாலாற்றிக் கொடுக்கவும்
அம்ஜத் அலிகானுக்கு விரல் நீவி விடவும்
சோனல் மான்சிங்கிற்கு பாதச் சொடக்கெடுக்கவும்
டாலியின் மீசையில் ஊசித்தட்டன் உட்காரவைக்கவும்
மைக்கேல் ஏஞ்சலோவின் டேவிட் உதட்டில்
அழுத்தி முத்தமிடவும்
லலிதா ஜுவலர்ஸின் பனிச்சிலைக்கு பதிலாய்
உருகும் பெண்ணாய் நானிருக்க
திரண்ட மார்பில் வைரம் மின்னவும்
இன்னொரு முறை தொட்டில் குழந்தைக்குப் பாலூட்டவும்
சாகுந்தலத்தை மூலத்தில் படிக்கவும்
கண்ணகியின் சிலம்பைத் தொட்டுப் பார்க்கவும்
கொடைக்கானலின் தற்கொலைப் பாறையிலிருந்து
கூடை கூடையாய் பிளம்ஸ் உருட்டவும்
இன்னும் பல.....உம்....முடிவதேயில்லை
வேண்டாம் முடிய
என்றும் இப்படி
யே யா யோ இவள்.